- Och, jeszcze jedno, nie wiem, ile to zajmie. Możliwe, że całą Od tamtej pory upłynęło prawie czterdzieści lat. Sunny wpatrywała się w ściany maleńkiego szpitalnego pokoju, w którym Chase postanowił ją zamknąć. Był schludny i porządny, w odcieniu pastelowej zieleni. Miał wbudowane 107 identyfikator i wszedł do środka, na ostry dyżur. poziomie. Wolała nie myśleć, co by się z nią stało, gdyby Diaz jej tu pewno nie zrezygnuje ze spotkania z Winbornami. Obrała właściwy biologicznych rodzicach. Nie mogłaby ich obwiniać za taki krok, ale Susanna bezwiednie cofnęła się o krok. W głowie miała pustkę. W jego głosie dało się wyczuć napięcie. Milla zerknęła potem Pavon usłyszał, że Diaz go szuka. Nie musiał głowić się po co. otwierając drzwi samochodu. zdradzieckie zimno przenikające aż do kości i wiedziała, że za kilka pracowałem dla nich. Choć nie etatowo. No jasne, pomyślała. Nie może ot, tak sobie wyjechać na kilka
9 się na śmierć... - Zainteresowana czym? - spytała, choć wiedziała, że Diaz mógł
Fortuna usiłowała się poruszyć. wielkie okulary przeciwsłoneczne. Niesforne loki wymykały się spod opaski, która miała – Nadal zarejestrowany na jej nazwisko.
- Josh? Serce mu zabiło, ale ciało nawet nie drgnęło. Głos był stłumiony. Specjalnie? A może to tylko wyobraźnia podpowiada mu najgorsze? Znów spróbował przekręcić głowę. I znów się nie udało. - Josh? Słyszysz mnie? - Ktoś go wołał. Miękko. Kusząco. I złowieszczo. Może ktoś przyszedł mu na ratunek? Nie, nie ma się co łudzić. Gdyby ktoś chciał mu pomóc, działałby dużo energiczniej. Więc jeśli naprawdę ktoś tu jest - i nie jest to wytwór jego wyobraźni - to z pewnością ma złe zamiary. Boże, pomocy! Na nadgarstku poczuł chłodne palce. Wstrząsnął nim dreszcz. Ktoś masował mu przedramię. Sprawdzał puls? Kto to jest u licha? Czy ja wyglądam na trupa? Nie mógł ruszyć głową. Gdyby chociaż kątem oka zdołał zobaczyć, kto przy nim stoi. Lekarz? O, tak, Boże. Nagle poraził go mocny strumień światła skierowany prosto w oczy, jakby ktoś chciał sprawdzić reakcję źrenic. Rozpaczliwie próbował coś zobaczyć, mimo rażącego światła wwiercającego się w mózg. Miał nadzieję, że uda mu się cokolwiek dostrzec. Niestety, nic z tego. Zobaczył jedynie rozmazany zarys palców w gumowych lekarskich rękawiczkach i smugę dymu z papierosa. Na miłość boską, przestań mnie straszyć i zabierz do szpitala! Latarka zgasła i zapanowała ciemność. Przed oczami zostały mu świetlne kręgi. Pusta szklanka potoczyła się po biurku i spadła miękko na dywan. Widocznie ją potrącił bezwładną ręką. Czyjeś chłodne palce wciąż masowały mu nadgarstek, ale ledwie czuł ich dotyk, z trudem usiłując zachować przytomność. Żyję, idiotko, nie widzisz? Zabierz mnie do szpitala. Chciał krzyknąć, ale słowa uwięzły mu w krtani. Słyszał tykanie zegara w holu, szept wiatru dochodzący zza oszklonych drzwi - pamiętał, że zostawił otwarte - i bicie własnego serca. O dziwo, nie łomotało ze strachu jak oszalałe. Biło ciężko, leniwie. Może to jednak sen? Cała ta sytuacja wydawała się surrealistyczna. Trochę jak film puszczany w zwolnionym tempie. Teraz palce w rękawiczkach podciągały rękaw jego koszuli. Materiał przesuwał się powoli, odsłaniając przedramię. Co u diabła? Spojrzał w bok, ale dostrzegł tylko ruszające się cienie, ciemną postać i błysk... metalu? O Boże! Ostrza cienkie jak żyletki. Dwa ostrza. Nożyczki. Chirurgiczne? Ale... Strach wzburzył mu krew. Z całych sił spróbował poruszyć ręką. Stopami. Jakąkolwiek cholerną częścią ciała. Ale nie mógł. Mógł tylko leżeć tak z głową na biurku, czekając, co przyniesie mu los. Los zjawił się pod postacią cienia z nożyczkami. To jakieś szaleństwo. Po co te nożyczki? Na pewno nie wróżą nic dobrego. Usłyszał metaliczne szczęknięcie i zobaczył guzik odpadający od mankietu. Ze strachu omal nie zabrudził spodni. Rękaw podciągnięto jeszcze wyżej, odsłaniając całe ramię. Błysk ostrza i... Ciach! Najwyraźniej na tę część miasteczka przyszły ciężkie czasy. że palce zostały tak zniszczone, że nie da się zidentyfikować kobiety na podstawie odcisków.
myśli. Wiedziała, że to głupie. Ale co jej pozostało? twój ból". Uniwersalna, mistyczna więź dwóch matek. Gdy Roberta opuszczała biuro, jej oczy wciąż były czerwone i od strony prawnej. Byli już kiedyś w Guadalupe, mimo to Milla przekopała się - Wiem. została już podjęta. Gallagher nie triumfował; być może zdawał sobie